تاریخچه آسانسور در ایران

بعد از سیر تحولی که آسانسور داشت نوبت به نصب در ساختمان های مسکونی و سازمان ها و … رسید، سرانجام در طی سفری که ناصرالدین شاه به فرنگ داشت آسانسورها نظر ناصرالدین شاه را به خود جلب کردنند. چنان که در سفرنامه ناصرالدین شاه می خوانیم : « به مریض‌خانه سنت توماس رفتیم، اسبابی دارند که ناخوش (بیمار) را روی تخت گذاشته از توی اتاق زیر می‌کشند به مرتبه بالا (طبقه بالا) می‌برند.» این که بیمار برای جا به جایی بین طبقات ساختمان دچار مشکل نمی شود و نیاز به حرکت زیادی ندارد برای ناصرالدین شاه بسیار جالب بود و شاه را به فکر انداخت تا این تکنولوژی را به کشور ایران بیاورد. همین شد که پس از بازگشت ناصرالدین شاه از سفر فرنگ، اولین آسانسور ابتدا در کاخ گلستان و سپس در برای دومین بار در پالایشگاه آبادان (در زمان سلطنت احمد شاه) نصب شد. آسانسورهایی که اکنون اثری از آن ها باقی نمانده است. آسانسور به دلیل آسایشی که برای انسان ها فراهم می کند، در ایران نیز با استقبال خوبی رو به رو شد و کم کم به صنعتی پررونق مبدل گشت و زمان صنعتی شدن آسانسور در ایران را می توان از ۸۰ سال پیش دانست. در ابتدا به دلیل نو بودن آسانسورها و نبود متخصص در این زمینه برای نصب آسانسورها از متخصصین خارجی استفاده می شد، اما به مرور زمان و با گسترش استفاده از آسانسور نیاز به داشتن نیروی متخصصین نصب بومی احساس می شد و همین خود نوعی اشتغال زایی برای جوانان به وجود آورد. از طرفی با ورود دانش نصب و تعمیرات آسانسور شرکت هایی به انجام این امور مشغول شدند. از طرف دیگر مخترعین و متخصصان در این صنعت کم کم به فکر تولید قطعات آسانسور افتادند که نتیجه آن سرانجام در سال ۱۳۴۵ منجر به تاسیس اولین کارگاه تولید کننده درب و کابین آسانسور در ایران شد. این کارگاه که به واسطه کپی برداری از درب و کابین های اروپایی تولیدات خود را انجام می داد توسط فردی به نام «اوکسن الکسانی» بنیانگذاری شد. اما به طور کلی سال ۱۳۳۵ به بعد را می توان دوران رشد صنعت آسانسور در ایران دانست.