کابین آسانسور

کابین درحقیقت همان اتاقک متحرک است که حمل ایمن بار یا مسافر از طریق آن انجام می‌شود. معمولاً در بدنه‌ی کابین از ضربه‌گیرهایی استفاده می‌شود. اتصال کابین به یوک نیز از طریق همین ضربه‌گیرها انجام می‌پذیرد. یوک آن بخش از کابین است که به جک در سیستم متحرک هیدرولیک و به طناب‌ها یا زنجیرهای فولادی در سیستم متحرک کششی متصل می‌شود. با توجه به موقعیت مورد استفاده، دیواره‌ها، سقف و کف کابین باید در برابر نیروهای وارده از مقاومت کافی برخوردار باشند. تجهیزات هدایت کابین در کفشک‌ها یا همان مسیر عمودی، روی یوک نصب می‌شود. سیستم توقف مکانیکی کابین نیز همانند تجهیزات هدایت آن بر یوک مستقر می‌گردد. جداره‌ی کابین‌ها معمولاً از ورق‌های گالوانیزه ساخته می‌شود. این ورق‌ها باید از ضخامت حداقلی ۱.۵ میلی‌متر برخوردار باشند. دیواره‌ی داخلی کابین نیز باید روکش شده باشد. کاربردهای مورد انتظار از آسانسور و نیز سلیقه‌ی کاربر در تعیین این روکش موثر است. ورق‌های روغنی، انواع استیل، فرمیکای ضد خش و… می‌توانند در روکش کردن دیواره‌ی داخلی کابین به‌کار گرفته شوند. همچنین کابین‌ها به شکل‌های دیگری نیز طراحی می‌شوند، که از آن‌جمله می‌توان به کابین‌های پاناروما یا شیشه‌ای، کابین‌های ماشین‌بر با استحکام درخور توجه و… اشاره کرد. اندازه‌ی کابین از دیگر مشخصه‌هایی است که با آن شناخته می‌شود. مساحت کابین با ظرفیت ۴ نفر یا ۳۰۰ کیلوگرم ۰.۸ متر مربع است. به‌ازای هر نفر یا هر ۷۵ کیلوگرم تقریباً مساحتی معادل با ۰.۱۵ متر مربع به مساحت کابین افزوده می‌شود. عرض درب کابین نیز متغیر است، اما آن‌چه متداول است معمولاً ۷۰، ۸۰، ۹۰، ۱۰۰ یا ۱۱۰ سانتی‌متر است. همچنین ارتفاع‌های متداول برای درب کابین نیز ۲۰۰ یا ۲۱۰ سانتی‌متر هستند. ارتفاع سقف کابین بالابر نیز عمدتاً چیزی از ۲۲۰ تا ۲۴۰ سانتی‌متر در نظر گرفته می‌شود. برخی تجهیزات استاندارد نیز ضرورتاً باید در کابین بالابرها تعبیه شده باشد؛ از آن‌جمله می‌توان به هواکش، زنگ اخبار، دکمه‌ی توقف اضطراری، دکمه‌ی الکترومکانیکی، دستگیره، نمراتور یا نشان‌دهنده‌ی طبقات و چراغ نشان‌گر اضافه‌بار اشاره کرد. همچنین تجهیزات دیگری بنا بر نیاز یا سلیقه‌ی کاربر نیز می‌توانند به بالابر افزوده شوند، که از آن‌جمله می‌توان به آینه یا تلفن اشاره کرد.